Got a sneak peek of Anwar Ali’s new poem ഫ്ലാറ്റിൽ ജനാലയ്ക്കൽ which he has now posted on Urumbinkoodu.
The nostalgia that it evokes is shocking. മലയാളം (ഭാഷയും നാടും) ഇന്നു നിൽക്കുന്ന ഇടം നന്നായി വരച്ചു കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഇംഗ്ലീഷ് വാക്കുകൾ കത്തികൾ പോലെ കോറുന്നു – എല്ലായിടത്തും ഇംഗ്ലീഷു നിറച്ചപ്പോഴും പരിക്കു പറ്റാതെ സൂക്ഷിച്ചു വച്ച കവിത മുറിഞ്ഞു കരയുന്ന പോലെ. Also, the simple little childrens’ ritual of throwing fallen teeth onto the roof crawls out of memories, becomes a symbol of lonely childhoods and then suddenly grows into a huge motif of our collective loneliness as we throw our innocence into the unknown.
I thought that my nine year old son perhaps would be immune to the feeling in the poetry – after all, he has not had his teeth thrown on to the roof. But I was surprised to see him moved, especially by the ending, revealing to me how much we cherish the little parts of ourselves that we lose as we grow up, and how we want to hook them up somewhere – on a rooftop, in a small hole on the tree, in the the cobwebs of memories.